Skrevet av
Vilde Kamfjord og Simone Thiis
Mysteriet i Leseskogen
Kapittel 2
– Gulo! Endeleg! Gaupa Lynx er framme ved de andre. – Du venta ikkje, kvifor venta du ikkje på meg? Du sprang berre rett forbi, enda eg ropte? Høyrde du meg ikkje? Eg var jo rett ved deg! Det er nesten ikkje mogleg at du ikkje høyrde meg, det trur eg ikkje på. Du kunne i alle høve ha… Lynx stopper for å puste.
Hun ser på Gulo. Gulo ser rar ut.
– Gulo? spør Lynx forsiktig.
– GULO! roper Lynx, Mustela og Ursus i kor.
Men jerven Gulo svarer fortsatt ikke, han bare stirrer rett forbi de andre og inn på stien der de kom fra. De tre andre ser samme vei, men de ser bare skog og skog og skog.
– Skjerp deg, Gulo, sier Lynx, – Det er ikkje morosamt lenger, det ser jo ut som du har sett eit spøkelse eller noko. Lynx kaster snø i fjeset på Gulo.
Gulo reagerer fortsatt ikke.
Lynx setter seg ned for å se på den vonde foten sin. Bjørnen Ursus og røyskatten Mustela kikker på henne.
– Hva er det som har skjedd? spør Ursus.
– Eg veit faktisk ikkje. Eg trakka i eit hòl. Eller eit bol. Eg vart sitjande fast, og det kjendest mest som om nokon beit meg. Lynx blåser på foten sin.
– Det ser ikke bra ut! sier Ursus, og blåser han også.
– Eit hòl eller eit bol, no midt på vinteren? Nei, det verkar rart, sier Mustela. Hun ser ut som om hun tenker på noe viktig.
– Der sto eg bom fast i hòlet, fortsetter Lynx, – og så såg eg Gulo. Eg ropte på hjelp, men han flaug av garde som ein galning. Så eg reiv meg laus og fór etter.
– Dei stod i snøen, sier Gulo plutselig.
Alle snur seg mot han. Gulo snakker!
– Hvem stod i snøen? spør Ursus. Han har sluttet å blåse.
– Bokstavane. L, E, P og J sto i snøen utanfor døra mi. Eg opna fordi eg trudde nokon banka på. Då eg kom ut, var det ingen der. Berre L, E, P og J.
– Bokstaver? Det er mystisk, sier Ursus. – Hvorfor skulle noen drive og strø bokstaver utenfor døra di?
– Det må vere eit teikn, sier Mustela, – såg du nokre spor også?
– Eg såg inga spor. Eg såg ikkje etter heller, forresten. Eg berre treiv bokstavane og gjekk for å sjå om eg fann fleir.
– Var du ikke redd? spør Ursus.
– Nei, det var spennande. Men så var det plutseleg nokon som ropte HJELP! rett attmed meg. Eg kvapp så innmari, og så sprang eg hit.
– Det var jo berre eg som ropte! sier Lynx.
– Du er ikkje berre berre, svarer Gulo.
Mustela begynner å bli utålmodig, hun er mest interessert i sporene.
– Har du bokstavane, Gulo? spør hun.
– Klart eg har. Gulo klapper seg på pelsen og finner frem bokstavene. Han legger dem ned på bakken.
– LEPJ? sier Mustela, – det var eit rart ord. Kva betyr det?
– Veit du ikkje det? Det er jo det kattar gjer når dei drikk, sier Lynx. Hun klynker litt fordi hun har vondt.
– Lynx, se! Noe sitter fast i poten din! sier Ursus og peker på foten til Lynx.
Lynx lukker øynene og lar bjørnen pirke det løs.
– Jøss. Det er ein i! sier Lynx da hun får se hva det er.
– Nei, han er feil veg, det er eit utropsteikn! sier Mustela, – akkurat som i draumen min.
– Drømte du om et utropstegn? Ursus ser litt skeptisk ut. – Var det sporet du snakket om i stad?
– Ja! Det var eit utropsteikn, eg hugsar det no! Mustela vifter med armene og forteller ivrig om drømmen hun hadde. – Eg drøymde at nokon hadde kome til Leseskogen, nokon som ikkje høyrde til her. Dei jaga eit utropsteikn!
– Er du sikker på at det var det, et utropstegn? spør Ursus, – her i Leseskogen? Han begynner å bli litt nervøs for alt sammen.
– Utropsteikn høyrer vel også til i Leseskogen? spør Mustela, litt fornærmet over ikke å bli trodd.
– Jo, utropsteikn er teikn gode som nokon, sier Gulo.
– Jaga eit utropsteikn, du liksom, sier Lynx, – kvifor skulle nokon ville fange eit utropsteikn? Hun virker litt sur. Kanskje fordi hun har vondt i foten. Eller så er hun bare sulten.
– Slutt å krangle! roper noen fra luften over dem.
Hva var det? Alle de fire dyrene ser opp i lufta.
– Au! sier Lynx. Hun har endelig kommet seg på beina etter å ha fått ut utropstegnet.
– Kva er det no då? spør Mustela.
– Eg fekk noko i hovudet! Lynx holder seg på hodet og kikker ned på bakken.
– Se! Der er den! Ursus peker bort dit, – det ligner på en bokstav. Men hvor kom den fra?
Alle de fire dyrene ser den veien bjørnen peker. Og alle ser at det som ligger der borte ligner på en bokstav. Men det ingen av dem ser er ekornet Sciurus. Han hopper fra tre til tre, langt der oppe over hodene deres. Og han ler!
Hvordan går det videre
Etter å ha lest 1. kapittel var det en kreativ klasse som skrev og foreslo at: «De finner spor etter bokstavtyven som stjeler bokstaver fra bøkene.» Dette syntes Simone og Vilde var en så god ide at de valgte å bruke den når de skrev sitt kapittel.
Nå har dere muligheten til å være med å påvirke hva som skal skje i 3. kapittel. Skriv inn ideer til hva som kan skje videre i skjemaet under og send det inn til oss. Alle ideene sender vi til de to neste forfatterne som kan velge hva de ønsker å bruke når de skriver videre. NB: Hvis forfatterne skal få sjansen til å bruke tipsene deres, bør dere sende dem inn så fort som mulig og helst allerede i løpet av den fredagen der dette kapitlet ble publisert. Neste kapittel blir publisert om en uke.
[gravityform id=»8″ title=»false» description=»false» ajax=»true»]
Gi tilbakemelding til forfatterne her
Les mer om tegnekonkurransen her